نا امیدی

ریسمان نا امیدی را دور زندگی دختر پیچید.... 

 قلب دختر از عشق بود 

 پاهایش از استواری 

 و دست هایش از دعا 

 اما شیطان از عشق و استواری و دعا متنفر بود پس کیسه ی شرارتش را گشود و محکم ترین ریسمانش را به در کشید . 

 ریسمان نا امیدی را دور زندگی دختر پیچید، دور قلب و استواری و دعاهایش نا امیدی پیله ای شد و دختر ، کرم کوچک  ناتوانی. 

 خدا فرشته های امید را فرستاد تا کلاف نا امیدی را باز کنند، اما دختر به فرشته ها کمک نمی کرد. 

 دختر پیله ی گره در گره اش را چسبیده بود و می گفت: نه باز نمی شود، هیچ وقت باز نمی شود 

 شیطان می خندید ودور کلاف نا امیدی می چرخید.  

شیطان بود که می گفت: نه باز نمی شود، هیچ وقت باز نمی شود  

خدا پروانه ای را فرستاد تا پیامی را به دختر برساند 

 پروانه بر شاخه های رنجور دختر نشست و دختر به یاد آورد که این پروانه نیز زمانی کرم کوچکی بود گرفتار در پیله ای. 

 اما اگر کرمی می تواند از پیله اش به در آید ، پس انسان نیز می تواند 

 خدا گفت : نخستین گره را تو باز کن تا فرشته ها گره های دیگر را 

 دختر نخستین گره را باز کرد .......  

 و دیری نگذشت که دیگر نه گره ای بود و نه پیله ای و نه کلافی 

 هنگامی که دختر از پیله ی نا امیدی به در آمد ، شیطان مدت ها بود که گریخته بود