شوخی چینی

باران

نهایت عشق اوج باور و سر حد احساسی آسمانی است ..

وقتی نسیم عشق دستهای سپید ابر های عاشق را به دست هم می سپارد

به یمن این پیوند پاک وجودشان اشک شوق می ریزد.

 

 

 

 

امروز به همراه نسیمی که می آمد بوی پاییز را از دور دستها احساس کردم...

 

پاییز را به خاطر بادهایش و به خاطر برگهایش دوست دارم .

 

پاییز رنگ گذشته ها و  خاطرات دور را می دهد.

 

پاییز را به خاطر رنگهایش دوست دارم....بوی پاییز می آید...

 

 

 

باز باران بارید ،

خیس شد خاطره ها ،

مرحبا بر دل ابری هوا ،

هر کجا هستی باش ،

آسمانت آبی ،

و تمام دلت از غصه دنیا خالی

امید

روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم. شغلم را دوستانم را، مذهبم را زندگی ام را !
به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خدا صحبت کنم. به خدا گفتم : آیا می توانی دلیلی برای ادامه زندگی برایم بیاوری؟
و جواب او مرا شگفت زده کرد.
او گفت :آیادرخت سرخس و بامبو را می بینی؟
پاسخ دادم :بلی.
فرمود : هنگامی که درخت بامبو و سرخس راآفریدم، به خوبی ازآنها مراقبت نمودم. به آنها نور و غذای کافی دادم. دیر زمانی نپایید که سرخس سر از خاک برآورد و تمام زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود. من از او قطع امید نکردم. در دومین سال سرخسها بیشتر رشد کردند و زیبایی خیره کننده ای به زمین بخشیدند اما همچنان از بامبوها خبری نبود . من بامبوها را رها نکردم. در سالهای سوم و چهارم نیز بامبوها رشد نکردند. اما من باز از آنها قطع امید نکردم. در سال پنجم جوانه کوچکی از بامبو نمایان شد. در مقایسه با سرخس کوچک و کوتاه بود اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به بیش از 100 فوت رسید. 5 سال طول کشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه کافی قوی شوند. ریشه هایی که بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی به آن نیاز داشت را فراهم می کردن د.
خداوند در ادامه فرمود: آیا می دانی در تمامی این سالها که تو درگیر مبارزه با سختیها و مشکلات بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی . من در تمامی این مدت تو را رها نکردم همانگونه که بامبو ها را رها نکردم .
هرگز خودت را با دیگران مقایسه نکن و بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر دو به زیبایی جنگل کمک می کنن د. زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد می کنی و قد می کشی!
از او پرسیدم : من چقدر قد می کشم.
در پاسخ از من پرسید : بامبو چقدر رشد می کند؟
جواب دادم : هر چقدر که بتواند .
گفت : تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی ، هر اندازه که بتوانی .

دورویی علی کریمی

علی کریمی، کاپیتان تیم فوتبال پرسپولیس، در اقدامی تامل برانگیز پبراهنی که در لیگ قهرمانان به همراه باشگاه شالکه بر تن داشت را به خانواده یکی از کشته شدگان آشوب‌های فتنه 88  هدیه کرد، اقدامی که با ذوق زدگی سایت های حامی این جریان همراه شد.

البته این بازیکن  پیش تر و در جریان فتنه 88 خوش خدمتی اش را به آنها نشان داده بود اما اگر حرکت کاپیتان این روزهای  پرسپولیس را کنار اعلام حمایتش از جریان فتنه که با بستن دستبند سبز در بازی تیم ملی ایران و کره جنوبی قرار دهیم، درک افکار کریمی کار سختی نخواهد بود.

شاید علی کریمی فراموش کرده  3 سال پیش برای اینکه دوباره به پیراهن تیم ملی برسد چگونه از نام شهدا و جانبازان یاد می کرد و امروز که همه چیز بر وفق مراد است و بازوبند کاپیتانی تیم ملی و پرسپولیس دو دستی پیش کش این آقا شده! حالا وقت سواری روی موج دیگری رسیده است.

انتظار

در امتداد نگاه تو 

لحظه های انتظار شکسته می شود 

و بغض تنهایی من 

مغلوب وجود تو می شود!